Ηταν ένα βράδυ καταπληκτικό!
Το πιο όμορφο, με διαφορά, σε αυτή τη σημαντική διαδρομή, η οποία από τον Αγιασμό των ιερών χωμάτων της Νέας Φιλαδέλφειας οδηγεί σε μερικές εβδομάδες στα εγκαίνια του νέου γηπέδου σε αυτή τη μαγική έκταση!
Ένα βράδυ – ευλογία για όσους το ζήσαμε από κοντά! Ένα βράδυ, σαν σήμερα πριν από ακριβώς πέντε χρόνια, που σημάδεψε την ιστορία, δύο μέρες μετά την έκδοση της πολυπόθητης οικοδομικής άδειας για την έναρξη των εργασιών της κατασκευής ενός σύγχρονου Ναού!
Τέτοια ώρα ήταν περίπου που έγινε το πρώτο τηλεφώνημα από τον Δημήτρη Μελισσανίδη, ο οποίος ζούσε τις προετοιμασίες σαν να βρισκόταν από τότε σε τροχιά εγκαινίων του νέου γηπέδου!
-Αντρέα, ποιος θα κάνει την παρουσίαση το βράδυ στον Αγιασμό; -Δεν το γνωρίζω, πρόεδρε! -Εσύ θα την κάνεις! Ποιος θα την κάνει;
Λίγα λεπτά για να ξεπεραστεί το σοκ, να αρχίσει η προετοιμασία, η συγγραφή των κειμένων, το πλάνο της εκδήλωσης, τα ευχαριστήρια και σε ποιους, η ανταλλαγή των λόγων μέχρι το τελικό τσεκάρισμα, η ένταση, τα νεύρα, το άγχος, μια διαδικασία πραγματικά βασανιστική, αλλά και αλησμόνητη.
Κάπου εκεί… χώρεσε και το «τα τείχη της Αγια-Σοφιάς θα είναι ψηλά, θα είναι άτρωτα και δεν θα πέσουν ποτέ ξανά. Η φλόγα άναψε, ξεκινάμε αύριο»… Όπως και έγινε! Μια φράση που χάραξε τον… σκληρό δίσκο του κομπιούτερ και έμεινε για πάντα στο μυαλό!
Ηταν το βράδυ που ολόκληρη η ΑΕΚ επέστρεφε για πρώτη φορά στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ένα σκηνικό μαγικό! Η εικόνα θύμιζε προετοιμασία κανονικού αγώνα από πολύ νωρίς εκείνο το απόγευμα. Πριν πέσει εκείνη η απίστευτη καλοκαιρινή μπόρα που για λίγο φοβηθήκαμε ότι θα κατέστρεφε τα πάντα! Τελικά κατέστρεψε κάποια μαξιλάρια στην πρόχειρη εξέδρα των επισήμων. Που κάποιοι προσπαθούσαν μάταια να σώσουν μέσα στη βροχή!
Ένα χρόνο μετά η ίδια μπόρα συνόδευσε και τα επινίκια για την κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος, μετά από 24 χρόνια.
Απίστευτες συμπτώσεις…
Ο ήλιος δεν άργησε να βγει. Ο κόσμος δεν είχε καν προσπαθήσει να προστατευθεί! Το επόμενο τηλεφώνημα ήταν το τελευταίο, αλλά γεμάτο αγωνία…
-Ανδρέα, που είσαι; -Στη Νέα Φιλαδέλφεια πρόεδρε, η βροχή σταμάτησε, νομίζω ότι όλα είναι οκ! -Εχει κόσμο; -Ναι, για τόση ώρα πριν από την εκδήλωση δείχνει ότι ο κόσμος θα είναι εδώ! -Ωραία!
Το άγχος είχε επιστρέψει! Ο δρόμος για την εξέδρα της εκδήλωσης και μια πρώτη πρόβα που λίγο ήθελε να φέρει την καταστροφή. Τα χαρτιά των ομιλιών πάνω στο βρεγμένο πόντιουμ παρά λίγο να τα διαλύσουν όλα! Λίγο ακόμα να τα άφηνα και θα είχαμε αυτοσχεδιασμούς…
Και αμέσως μετά η μεγάλη βλακεία! «Μπορείτε να σκουπίσετε λίγο το πόντιουμ γιατί είναι γεμάτο νερά;» η ερώτηση σε έναν άνθρωπο που φαινόταν εκείνη τη στιγμή να είχε… μίνιμουμ είκοσι πίεση!
«Ρε φίλε, εδώ δεν ξέρω αν λειτουργούν τα μηχανήματα και η οθόνη με τη βροχή. Μπορεί να έχω καταστραφεί, με εσένα θα ασχοληθώ;»… Δεν είχε άδικο! Η δική μου πρόβα μπορούσε να περιμένει… Σταδιακά άρχισε να τσεκάρει εικόνα και ήχο. Όλα λειτουργούσαν κανονικά! Το πόντιουμ των ομιλητών μπορούσα να το στεγνώσω και μόνος μου…
Λίγη ώρα μετά ο κόσμος είχε αρχίσει να συρρέει και ο χώρος μπροστά από την εξέδρα να γεμίζει. Το δικό μου άγχος αδιανόητο, ειδικά όταν ανέβηκαν και οι Δεσπότες για τον Αγιασμό με επικεφαλής τον Μητροπολίτη Γαβριήλ. Η δική μου εικόνα ήταν ότι θα μιλούσα σε λίγο μπροστά σε… εκατομμύρια κόσμου! Τόσοι μου φαίνονταν από ψηλά…
«Δεν χρειάζεται να έχεις τόσο άγχος. Ηρέμησε, αγόρι μου, και όλα θα πάνε καλά!»… Τα λόγια του Γαβριήλ δεν θα τα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Και όλα κύλησαν τέλεια… Ολοι ήταν ευτυχισμένοι εκείνο το βράδυ.
Ο δακρυσμένος Στέλιος Σεραφείδης που είχε έρθει ώρες πριν από την εκδήλωση, το ποδοσφαιρικό τμήμα που ξεκινούσε για μια μαγική χρονιά η οποία είχε αρχίσει με τον αποκλεισμό από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, δύο μέρες πριν, και ένας Μελισσανίδης που είχα να τον δω τόσο ευτυχισμένο από το βράδυ της 24ης Αυγούστου 1994 και την πρόκριση επί της Ρέιντζερς στη Γλασκώβη.
Ο ίδιος βεβαίως γνώριζε καλύτερα από τον καθένα το τι είχε προηγηθεί και πόσες μάχες είχαν κερδηθεί για να φτάσουμε σε αυτό το ευλογημένο βράδυ. Πόσες φορές είχε ανοίξει το φάκελο με το εναλλακτικό πλάνο, αν εκείνη η άδεια δεν είχε εκδοθεί. Και πόσες φορές είχε κλείσει εκείνο το φάκελο με τα αναλυτικά σχέδια λέγοντας σε κάθε συνομιλητή του… «εγώ Νέα Φιλαδέλφεια έχω υποσχεθεί στον κόσμο και δεν μπορώ να κάνω πίσω»!
Πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι από εκείνο το βράδυ στα ιερά χώματα ο Δημήτρης Μελισσανίδης επισκέφτηκε ξανά τη Νέα Φιλαδέλφεια κοντά ένα χρόνο μετά, μόλις τον Μάρτιο του 2018 όταν έπεσε η πρώτη πλάκα στην παλιά και νέα Θύρα 21, επειδή ήθελε να σιγουρευτεί ότι τίποτα δεν θα σταματούσε τις εργασίες, αφού ακόμα εκκρεμούσαν υποθέσεις στο ΣτΕ. Δεν είχαν τελειώσει τα πάντα με την έκδοση της οικοδομικής άδειας…
Και για να τα θυμόμαστε όλα, γιατί η μνήμη είναι ο καλύτερος οδηγός για το μέλλον, ακόμα και για εκείνο το βράδυ του Αγιασμού είχαν γραφτεί εκπληκτικά πράγματα… Μέχρι και για… παγανιστικές τελετές και φιέστες επικοινωνιακού εντυπωσιασμού. Ακόμα και από φίλους μου τα είχα διαβάσει στο Facebook… Γιατί άραγε; Για τη σημαία της ΑΕΚ που ύψωσε ο Γαβριήλ και δεσμεύτηκε ότι θα είναι η πρώτη που θα κρεμαστεί το βράδυ των εγκαινίων που πλησιάζει;
Ή για τα χώματα που τους επόμενους μήνες θα πήγαιναν πέρα-δώθε με τους γνωστούς επιτήδειους να συνεχίζουν να καλλιεργούν τον σπόρο της αμφισβήτησης ότι γήπεδο σε αυτόν τον χώρο, παρά την έκδοση της άδειας, δεν θα βλέπαμε ποτέ; Ναι, αυτό το γήπεδο και αυτά τα τείχη, που πλέον στέκονται επιβλητικά για να θωρακίσουν τη νέα εποχή της ΑΕΚ.
Μέσα στο πανηγυρικό κλίμα, με το γήπεδο πλέον σχεδόν έτοιμο, προσωπικά δεν θα ξεχάσω τόσες και τόσες ανοησίες. Από τα νέα γραφεία στο Μαρούσι, που για κάποιους αποτελούσαν την επιβεβαίωση ότι η ΑΕΚ δεν πρόκειται να φύγει ποτέ από το ΟΑΚΑ, αλλά και κάθε έργο συντήρησης στο χλοοτάπητα του Ολυμπιακού Σταδίου που… βεβαίωναν το ίδιο ακριβώς θέσφατο μέχρι να δούμε όλοι τα νέα τείχη να σηκώνονται στη Νέα Φιλαδέλφεια. Μετά βεβαίως είχαν αρχίσει οι θεωρίες ότι η ΑΕΚ αποκλείεται να μπει στην Αγιά Σοφιά, πριν από το… 2024.
Όλα χρειάζεται να τα θυμόμαστε! Με αφετηρία εκείνο το αξέχαστο βράδυ της 27ης Ιουλίου 2017, που αποτέλεσε το εφαλτήριο της νέας εποχής.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον φίλαθλο της ΑΕΚ, που με είχε… κράξει όταν προσπαθούσα στην άκρη του πεζοδρομίου της Ιωνίας να καθαρίσω όσο γινόταν τα παπούτσια μου πριν μπω στο αυτοκίνητο από την τόση λάσπη… «Ρε Ανδρέα, αυτή η λάσπη είναι ενθύμιο! Εγώ θα την κρατήσω μέχρι να πεθάνω»… Εγώ ήθελα να μπω στο αυτοκίνητο και να οδηγώ μέχρι να ηρεμήσω, χωρίς να γνωρίζω που πήγαινα…
Αδιανόητη τρέλα, όνειρο μιας ολόκληρης γενιάς, βασανιστική η αναμονή. Αλλά πλέον η μεγάλη μέρα πλησιάζει! Ολοι τώρα την βλέπουν να έρχεται. Σήμερα δεν υπάρχει η παραμικρή αμφισβήτηση. Τα δύσκολα πέρασαν!
Και είμαστε πραγματικά ευλογημένοι όσοι ζήσαμε εκείνο το βράδυ, όσοι διανύσαμε ολόκληρη τη διαδρομή! Μέχρι και το… παραπέντε της επόμενης μέρας! Μπορεί αυτή η επόμενη μέρα να μην μας χωρούσε όλους, αλλά κρατάμε τις αναμνήσεις αυτές μέχρι και το τελευταίο τους δευτερόλεπτο.
«Θα είναι πραγματικά ευτυχισμένοι όσοι μπουν σε αυτό το γήπεδο» μου είχε πει εκείνο το βράδυ ο Μανόλο Χιμένεθ, όταν πλησίασα στην εξέδρα της ομάδας κατεβαίνοντας ανακουφισμένος, πίσω από τη σκηνή, όταν η αποστολή μου είχε ολοκληρωθεί.
Σαν σήμερα, πριν ακριβώς πέντε χρόνια! Τότε που υπήρχε μόνο ένα οικόπεδο!
Το πιο όμορφο, όμως, οικόπεδο!
«Η φλόγα άναψε, ξεκινάμε αύριο»!
Комментарии