Και τι μπορούμε δηλαδή να περιμένουμε από τη "νέα" ΑΕΚ του Αλμέιδα;

Γράφει ο Νίκος Σηφάκης

Λοιπόν. Στο Αλκμααρ, ο οργανισμός της ΑΕΚ είχε την ευκαιρία να εργαστεί σκληρά υπό την καθοδήγηση του Ματίας Αλμέιδα και οι πληροφορίες που έρχονταν σε καθημερινό επίπεδο, μαζί με την τηλεοπτική εικόνα από τις τρεις φιλικές αναμετρήσεις που έδωσε επί ολλανδικού εδάφους με ισχυρούς αντιπάλους (και σαφώς πιο έτοιμους καθώς το πρωτάθλημα Ολλανδίας ξεκινά την προσεχή εβδομάδα) πιστοποίησαν σε ικανοποιητικό βαθμό την πρόοδο της ομάδας στον αγωνιστικό χώρο, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στην πλήρως αποτυχημένη περυσινή σεζόν.

Ηταν 17 εξαιρετικά απαιτητικές ημέρες από το τεχνικό τιμ της Ενωσης, ωστόσο διεφάνη ότι το αγωνιστικό στυλ των “κιτρινόμαυρων” φέτος θα είναι αρκετά διαφοροποιημένο σε σχέση με την περσινή χρονιά, καθώς δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση σε τρεις τομείς:

1) Στην αύξηση της έντασης και την συνεχή πίεση του αντιπάλου σε όλο το γήπεδο, κυρίως στη μεσαία γραμμή.

2) Στην φυσική κατάσταση των παικτών, καθώς υπήρξαν διαστήματα κατά της διάρκεια της προετοιμασίας που κυριολεκτικά “υπέφεραν” από το σκληρό πρόγραμμα που είχαν την υποχρέωση να ακολουθήσουν.

3) Στην ανάπτυξη καλού κλίματος στα αποδυτήρια της ομάδας. Ο κ. Αλμέιδα είναι γνωστός για το πάθος που έχει ως προς αυτόν τον τομέα, καθώς επιθυμεί όλοι οι παίκτες της ομάδας να αναπτύξουν και να διατηρούν τις καλύτερες δυνατές σχέσεις μεταξύ τους, με γνώμονα την εύρυθμη λειτουργία της ομάδας στο εσωτερικό της περιβάλλον. Οπως έχει κατ’ επανάληψη τονίσει, απολύτως κανείς στο ρόστερ δεν υπερτερεί έναντι οποιουδήποτε άλλου, γι’ αυτό και θα πρέπει να γίνει απολύτως κατανοητό ότι ο καθένας έχει τον δικό του ρόλο.

Τι μπορούμε επομένως να περιμένουμε έπειτα από τα πρώτα δείγματα της «νέας» ΑΕΚ στην παραδόξως ζεστή για αυτή την εποχή Ολλανδία (φυσικά καμία σχέση με τον καυτό ήλιο της Ελλάδας που σου δημιουργεί την αίσθηση του «πνιγμού»);

Πρώτον, η ΑΕΚ να γίνει… ΑΕΚ! Δηλαδή μια ομάδα που να έχει τη δυνατότητα να προσφέρει θέαμα στους φίλους της (έχω την βεβαιότητα ότι σε σχέση με την δυναμική της, οι οπαδοί της είναι οι μακράν πιο πικραμένοι) και να διεκδικεί το πρωτάθλημα.

Προσέξτε: Οχι να το κατακτά (κανένα συμβόλαιο δεν μπορεί και δεν γίνεται να υπογραφεί επ’ αυτού) αλλά να το διεκδικεί. Εως το τέλος.

Δεύτερον, να αποτελεί ένα σύνολο που θα έχει αρχή, μέση και τέλος.

Τρίτον, οι παίκτες της να γνωρίζουν άριστα πόσο είναι το βάρος της φανέλας. Εάν νιώθουν ότι η φανέλα που θα φορούν είναι… ασήκωτη και επομένως για να ανταπεξέλθουν θα είναι υποχρεωμένοι να τα δίνουν όλα στον αγωνιστικό χώρο, τότε ναι, μπορεί ο πικραμένος φίλος της ΑΕΚ να ελπίζει.

Αλλά μπορούμε να περιμένουμε και κάτι ακόμη, εκείνο που αδιαμφισβήτητα αποτελεί εγγύηση: Οτι το νέο αριστουργηματικό γήπεδο είναι έτσι φτιαγμένο, είναι δομημένο με τέτοιο τρόπο, ώστε οι ιαχές των φίλων της Ενωσης θα δημιουργούν τέτοιας έντασης ντεσιμπέλ, που θα «σπάνε τα τύμπανα» στα αυτιά των αντιπάλων.

Και με έναν μαγικό τρόπο, στους ποδοσφαιριστές που θα έχουν την υπέρτατη τιμή να φουσκώνουν από περηφάνια όταν ο ανάγλυφος δικέφαλος αετός θα στέκεται αγέρωχος στο στήθος τους, αυτές οι ιαχές στα δικά τους αυτιά θα φτάνουν σαν γλυκιά μελωδία που θα τους δίνει ανάσες, θα τους σπρώχνει στη νίκη.

Ο κόσμος της ΑΕΚ θα κάνει το καθήκον του, αυτό δεν μπαίνει καν σε συζήτηση. Εάν και οι ποδοσφαιριστές της δοξασμένης πράττουν κάθε φορά το ίδιο, τότε η ΑΕΚ (αργά ή γρήγορα) θα φτάσει και θα διατηρηθεί εκεί όπου μόνο της αξίζει.

Στην απολύτως φυσική της θέση, στην κορυφή…