Σήμερα το πρωί της Δευτέρας 3 Οκτωβρίου ήθελα να είμαι για 1 ώρα μόνος μου...
Ξεκίνησα από το σπίτι με την ίδια διαδρομή...
Από πίσω από το γήπεδο από το παλιό εργοστάσιο της Μπριτάνια μετά στο γεφυράκι και μετά...
Και μετά...
Ω Θεε μου!
Μπροστά μου δεν βρίσκεται ένα οικόπεδο με ξεροχορτα όπως έβλεπα από το 2003 έως το 2017 όπου ξεκίνησε η κατασκευή του γηπέδου, αλλά ένας ποδοσφαιρικός Ναός ένα κέντρο Αθλητισμού, Μνήμης και Πολιτισμού!
Η δική μας Αγια Σοφιά, η Αγιά Σοφιά όλων των Ελλήνων!
Ναι είναι αλήθεια...
Kάθομαι, παραγγέλνω ένα καφέ, ανάβω το πρώτο τσιγάρο και αναπολώ...
Πόσοι αγώνες πόσες δυσκολίες πόση αγωνία για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο.
Στο μυαλό χιλιάδες αναμνήσεις από το παρελθόν, σκέφτομαι ανθρώπους που έχουν "φύγει" βουρκωνω...
Περνάνε διάφοροι γνωστοί η φίλοι... Μιλάμε...
Εγώ θέλω όμως αυτή την ώρα να μείνω μόνος.
Η συγκίνηση μετά την συγκλονιστική τελετή εγκαινίων που είδε όλη η Ελλάδα είναι πολύ μεγάλη.
Θέλω να κλάψω... Κρατιέμαι.
Άλλα πόσο ακόμα;
Οταν μπει για πρώτη φορά η ΑΕΚ στην Αγία Σοφιά τα δάκρυα θα τρέχουν ποτάμι...
Γιατί ναι..
Να παίζει η ΑΕΚΑΡΑ στα Φιλαδέλφεια..
